W 2001 r. zakład B przejął od zakładu A pracowników w trybie art. 23 1 k.p. W zakładzie A stanowisko palacz c.o. było w resortowym wykazie z 1983 r. stanowisk uznanych za prace w szczególnych warunkach i uprawniających do obniżonego wieku emerytalnego. Zakład B przy rozwiązaniu z pracownikami umowy o pracę w 2008 r. nie umieścił takiej informacji na świadectwie pracy wyjaśniając, że zakład B nigdy nie miał stanowisk zaliczonych do szczególnych warunków i jego resort nie sporządzał w 1983 r. wykazu takich stanowisk.
Czy w tej sytuacji zakład A może zakładowi B pisemnie potwierdzić zatrudnienie w szczególnych warunkach w celu wpisania przez zakład B takiej informacji w świadectwie pracy?
Świadectwo pracy powinno być wystawione na podstawie posiadanych przez pracodawcę informacji, również na podstawie zaświadczenia potwierdzającego zatrudnienie w szczególnych warunkach wystawionego przez zakład pracy, od którego pracodawca przejął pracownika w trybie art. 231 k.p.
Z § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 z późn. zm.) wynika, że w sytuacji określonej w art. 231 k.p. dotychczasowy pracodawca jest obowiązany przekazywać akta osobowe pracownika oraz jego pozostałą dokumentację w sprawach związanych z jego stosunkiem pracy pracodawcy przejmującemu tego pracownika.
Występujące w art. 32 ust. 2 i ust. 4a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) - dalej u.e.r., odwołania do pracowników zatrudnionych w "podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych", czyli właśnie powołanych w pytaniu wykazy resortowe spowodowały uznanie tych przepisów za niezgodne z postanowieniami Konstytucji. Przepisy te utraciły moc w wyniku wyroku TK z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie P 17/03. Poza tym obecnie, na mocy Konstytucji z 1997 r., akt prawny niższego niż ustawa rzędu nie może zawierać upoważnienia do wydawania innego aktu prawnego, który miałby stanowić podstawę decyzji wobec obywateli (art. 93 ust. 2 Konstytucji). W związku z tym należy przyjąć, że wykaz prac, których wykonywanie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym są określone w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), niezależnie od rodzaju pracodawcy, u którego był zatrudniony zainteresowany ubezpieczony.
W związku z powyższym należy przyjąć, że płatnik składek (zakład B) może na podstawie znajdującej się w jego posiadaniu dokumentacji pracowniczej określającej stanowisko i rodzaj pracy wpisać stosowne informacje do świadectwa pracy. Natomiast jeżeli dokumentacja potwierdzająca rodzaj pracy pracownika znajduje się w zakładzie A, wydaje się, że takie zaświadczenie, wiarygodne i odpowiadające dokumentacji znajdującej się w zakładzie B, może stanowić podstawę do dokonania wpisu w świadectwie pracy.
Dorota Dzienisiuk
Czy w tej sytuacji zakład A może zakładowi B pisemnie potwierdzić zatrudnienie w szczególnych warunkach w celu wpisania przez zakład B takiej informacji w świadectwie pracy?
Świadectwo pracy powinno być wystawione na podstawie posiadanych przez pracodawcę informacji, również na podstawie zaświadczenia potwierdzającego zatrudnienie w szczególnych warunkach wystawionego przez zakład pracy, od którego pracodawca przejął pracownika w trybie art. 231 k.p.
Z § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 z późn. zm.) wynika, że w sytuacji określonej w art. 231 k.p. dotychczasowy pracodawca jest obowiązany przekazywać akta osobowe pracownika oraz jego pozostałą dokumentację w sprawach związanych z jego stosunkiem pracy pracodawcy przejmującemu tego pracownika.
Występujące w art. 32 ust. 2 i ust. 4a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) - dalej u.e.r., odwołania do pracowników zatrudnionych w "podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych", czyli właśnie powołanych w pytaniu wykazy resortowe spowodowały uznanie tych przepisów za niezgodne z postanowieniami Konstytucji. Przepisy te utraciły moc w wyniku wyroku TK z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie P 17/03. Poza tym obecnie, na mocy Konstytucji z 1997 r., akt prawny niższego niż ustawa rzędu nie może zawierać upoważnienia do wydawania innego aktu prawnego, który miałby stanowić podstawę decyzji wobec obywateli (art. 93 ust. 2 Konstytucji). W związku z tym należy przyjąć, że wykaz prac, których wykonywanie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym są określone w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), niezależnie od rodzaju pracodawcy, u którego był zatrudniony zainteresowany ubezpieczony.
W związku z powyższym należy przyjąć, że płatnik składek (zakład B) może na podstawie znajdującej się w jego posiadaniu dokumentacji pracowniczej określającej stanowisko i rodzaj pracy wpisać stosowne informacje do świadectwa pracy. Natomiast jeżeli dokumentacja potwierdzająca rodzaj pracy pracownika znajduje się w zakładzie A, wydaje się, że takie zaświadczenie, wiarygodne i odpowiadające dokumentacji znajdującej się w zakładzie B, może stanowić podstawę do dokonania wpisu w świadectwie pracy.
Dorota Dzienisiuk