Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

Podczas trwającego postępowania mającego na celu ustalenie choroby zawodowej pracodawca jest zobowiązany do:
1) współpracy z państwowym inspektorem sanitarnym w zakresie ustalenia przyczyn powstania choroby zawodowej oraz charakteru i rozmiaru zagrożenia tą chorobą, działając w porozumieniu z właściwym państwowym inspektorem sanitarnym,
2) przystąpienia (niezwłocznie) do usunięcia czynników powodujących powstanie choroby zawodowej i zastosowania innych niezbędnych środków zapobiegawczych,
3) zapewnienia realizacji zaleceń lekarskich (na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nie narażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy, a jeżeli przeniesienie do innej pracy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy przez okres nie przekraczający 6 miesięcy),
4) zaprowadzenia rejestru obejmującego przypadki podejrzeń zachorowania na choroby zawodowe i dokonanie w nim stosownego wpisu.
Stosownie do postanowień art. 235¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.- Kodeksu pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) – dalej k.p., za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".
Wykaz chorób zawodowych, okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, sposób i tryb postępowania dotyczący zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych, a także podmioty właściwe w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych – określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869 z późn. zm.).
Zgodnie z powyższymi przepisami, stwierdzenie choroby zawodowej jest poprzedzone przeprowadzeniem postępowania obejmującego zarówno rozpoznanie kliniczne choroby, jak również rozstrzygnięcie w sposób jednoznaczny, lub zgodnie z zasadą przeważającego prawdopodobieństwa, o przyczynie zmian chorobowych.
Proces orzekania o chorobie zawodowej bywa czasem długotrwały ze względu na swoją wieloetapowość (zgłoszenie podejrzenia, sporządzenie oceny narażenia zawodowego, ustalenie rozpoznania i powiązanie go z narażeniem zawodowym, wydanie decyzji administracyjnej stwierdzającej chorobę zawodową).
Na każdym z etapów tego postępowania pracodawca, zgodnie z art. 235 § 3 k.p., jest zobowiązany do współdziałania z właściwym państwowym inspektorem sanitarnym w zakresie ustalenia przyczyn powstania choroby zawodowej oraz charakteru i rozmiaru zagrożenia tą chorobą, niezwłocznego przystąpienia do usunięcia czynników powodujących powstanie choroby zawodowej i zastosować inne niezbędne środki zapobiegawcze, a także zapewnić realizację zaleceń lekarskich.
Ponadto, zgodnie z art. 230 § 1 i 2 k.p., w razie stwierdzenia u pracownika objawów wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, pracodawca jest obowiązany, na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nie narażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy. Jeżeli przeniesienie do innej pracy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy przez okres nie przekraczający 6 miesięcy.
Pracodawca jest także obowiązany, zgodnie z art. 235 § 4 k.p., do zaprowadzenia rejestru obejmującego przypadki stwierdzonych chorób zawodowych i podejrzeń o takie choroby i dokonanie w nim stosownego wpisu.

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.