Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lutego 1996 r., II PRN 2/96, OSNP 1996, nr 17, poz. 252 stwierdził, że „praca dyrektora jest z istoty związana z dużą odpowiedzialnością, a występujące w jej toku stresy nie mogą być uznane za nietypowe warunki pracy w rozumieniu przyczyny zewnętrznej zdarzenia”. W postanowieniu z dnia 15 marca 2004 r., II UK 381/03 oraz z dnia 20 czerwca 2002 r., II UKN 520/01, OSNP-wkł. 2002, nr 15, poz. 3 SN wyjaśnił, że „zakwalifikowanie stresu psychicznego jako współprzyczyny zawału mięśnia sercowego, który ma być wypadkiem przy pracy, nie jest zagadnieniem prawnym, lecz rezultatem oceny materiału dowodowego i ustaleń faktycznych”. Tym samym, z analizy orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że nie można uznać za wypadek przy pracy sytuacji, w której do zawału doszłoby samoistnie, wskutek zmian chorobowych nawarstwiających się u danej osoby przez dłuższy czas, bez nikłego choćby wpływu środowiska zewnętrznego.

Źródło: Rzeczpospolita, Dobra Firma, 24 lipca 2009 r., Sylwia Gortyńska